Her çocuk karanlıktan,gök gürültüsünden ya da başka bir şeyden korkar. Önemli olan ailelerin bu duyguyu yaşayan çocuklarına nasıl davranmaları gerektiğini bilmeleri. Yoksa korku gelecekte çocuğunuzun kabusu olabilir.
Yılandan,örümcekten ya da yükseklikten…
Büyük çoğunluğumuz öyle ya da böyle bir şeylerden korkuyor. Korkmak,insanlığın ilk ortaya çıktığı zamandan itibaren yaşanılan bir duygu. İlk başta bizi hayata karşı güçlü kılan bu duygunun şiddeti arttıkça hayata karşı savunmasız kalabiliyoruz. Aslına bakarsanız korkularımızın kaynağı,ta çocukluk dönemimize kadar uzanıyor.
İlk korkularımız neydi?
Karanlık,canavarlar,gök gürültüsü… Korktuğumuz an soluğu hemen annemizin şefkat dolu kollarında alırdık. O da korkulacak bir şeyin olmadığına dair bizi inandırmaya çalışırdı. Bazen başarılı olurdu bazen başarısız. Çünkü büyüklerin,sanki kendileri çocukken hiç yaşamamışları gibi çocukların korkularını hafife aldıklarını hepimiz biliyoruz. Çoğu zaman bu davranışı biz de gösteriyoruz. Ama ciddiyete alınmama duygusunun çocukların ruhsal dünyasındaki etkileri,tahmin ettiğimizden daha büyük.
Korkular değişiyor
Tabii her çocuğun aynı korkuları yaşadığını söylemek doğru olmaz. Her yaş grubunda çocukların korktukları şeyler değişiyor. 0-2 yaş arasında daha çok büyük objelerden,yüksek seslerden ve anne-babadan ayrılmaya dayalı korkular görülürken,34 yaş civarında bu korkulara karanlık korkusu da eklenebilir. Bu korkular,bir kısım çocuğun çevresine güven duygusunun artırılmasıyla birlikte azalacaktır. Ancak bazı korkular artarak devam edebilir. Özellikle de anne-babaların bazı korkuları varsa. Çünkü korkular,model alınarak da öğrenilebilmektedir.
Psikolog Ferahim Yeşilyurt