Çocuğun gözünde ebeveynlerinin dokunulmaz bir imajı var. Onlar güçlü,doğruyu yapan ve hep doğru karar veren insanlar. Ergenlik döneminde bu algı değişiyor elbette. Çocuk anne ya da babasının aldattığını fark eder ya da bir şekilde öğrenirse o kişiden duygusal olarak uzaklaşır. Sıklıkla acımasız ifadelerle onu yargılar. Bunu yapabilirse o ebeveynin yüzüne,cesaret edemiyorsa arkasından güvendiği insanlara sözel olarak aktarma yolunu seçebilir. Hiçbir şekilde ifade edemeyen çocukların bu durumdan yoğun utanç duyduklarını izliyoruz. Öfke kaçınılmaz ve elbette arkasından davranış sorunları ile inatlaşmalar gelebiliyor. Ergenler biraz daha rahat. Akran ilişkileri kurtarıcı oluyor ancak karşı cinsle ilişkilerde hep kıskanç,kuşkucu ve fazla kontrolcü davranabiliyorlar.
Çocuğa yansıtmamak gerekli
Aynı evde yaşarken olanaksız ama en azından çocuğu arkadaşımız gibi hissedip açılmamak çok önemli. Bir şekilde duyduysa çocuğa "bu bizimle ilgili,senin dışında bir olay "mesajı vermeye çalışılmalı. "Bir ara da sor neden bu saate kadar eve dönmedi bu adam","sen annen gibi olma,bak bana neler yaptı",kurulabilecek en yanlış cümleler.
Çocuk akranınız değil!
Çocuğu yakın bir sırdaşımız ya da akranımız gibi hissedip aldatanı kötülemek,çeşitli davranış biçimlerini önermek,aldatanı cezalandırmasını,aldatılanı desteklemesini zorunlu kılmak,bir başka deyişle,taraf tutmasını sağlamak olumsuz etkilenme olasılığını birkaç kat arttırır. Tersine çocuk öfkesini ifade etmek isterken "evden,bizden soğumasın"düşüncesiyle bastırmak da uygun değil.
Aldatma ve boşanma etkileri aynı değil
Aldatma ve boşanma çocuk üzerinde benzer duyguları yaratabilir ancak boşanmanın etkisi kesinlikle çok daha sağlıklı atlatılır. Aldatma olayında çocuğun ulu,büyük gördüğü kişinin sıradanlaştığı,basitleştiği bir ifade vardır kafasında. Ebeveyn algısı ayrı sebeplerle gerçekleşen boşanmadakinden daha olumsuz etkilenecektir.
Dr. Emel Bellibaş